بار دگر روزگار
رضا مسلمی‌زاده
سخن گفتن در باره موضوعی مانند انقلاب که امسال چهل سالگی خویش را جشن می‌گیرد از جهاتی کاری گزافه و از جهاتی هم مشکل است. انبوه نوشته‌ها و اظهارنظرها به گونه‌ای است که آنچه را که باید گفته و می‌نوشته‌اند، گفته و نوشته‌اند و افزودن چیزی تازه بر این حجم متراکم آن هم در قالب یادداشتی چند صد کلمه‌یی بسیار دشوار و ای بسا غیرممکن به نظر می‌رسد. از سوی دیگر موانعی بر سر راه سخن است که اظهارنظر دقیق و بی‌طرفانه را بی‌معونه نمی‌گذارد و شبه‌انقلابیون کاسه داغ‌تر از آش برنمی‌تابند اگر بگویی بالای چشم انقلاب ابرویی هم هست.
اما مگر می‌شود در این کشور زندگی کنی و دستی به قلم داشته باشی و از کناربزرگ‌ترین رویداد تاریخ معاصر ایران بی‌تفاوت بگذری و بدین قول حافظ استناد کنی که فرموده «جریده رو که گذرگاه عافیت تنگ است»؟ بماند که خودِ این فروگذاری و بی‌اعتنایی هم نوعی رفتار غیرمعقول تلقی می‌شود که از طعن و کنایه‌ی بدخواهان برکناره نخواهد بود.
این روزها سخن دوست و دشمن و موافق و مخالف و منقبت‌خوان و منتقد درباره رویدادی است که چهل سال پیش ایران و ایرانیان را در مسیری تازه درانداخت. بسته به اینکه در زمره‌ی کدام گروه قرار داشته باشی، در این معرکه‌ی آرا چیزی برای در میان انداختن داری و به لطف شکست انحصار رسانه‌ای هم امکان یک‌سویه گفتن و حرف دیگران را نشنیدن تا حد زیادی از میان رخت بربسته است. بماند که در دو سوی این طیف افراد و گروه‌هایی قرار دارند که گوش برگرفته و زبان برگشوده، حرف خویش را می‌زنند و به گفته‌های دیگران توجهی ندارند. اما در میانه‌ی این طیف گفت‌وگوی بسیاری در جریان است که علی‌رغم عیب و ایرادهای حاکم بر آن که از فقدان فرهنگ گفت‌وگو در جامعه ایران ناشی می‌شود، خیر و برکتی بر آن مترتب است که باید آن را مغتنم شمرد. این فرصت اجباری گفت‌وگو از آن رو که حاشیه امن موهوم و پوشالی برخی از سوءاستفاده‌کنندگان به ظاهر انقلابی را بر آفتاب می‌افکند، ارزشمند است و دلسوزان واقعی این آب و خاک باید بر محافظت از آن همت بگمارند.
در چهل سالگی انقلاب برای حفظ و حراست از یکپارچگی ملی و دفع آفت خارجی به گفت‌وگوی گسترده ملی نیازمندیم. هرچند که تندروی و کجروی‌ها این راه را سخت و سنگلاخی می‌کنند. انقلابی که در بهمن‌ماه چهل سال پیش واقع شد، میراث مشترک همه‌ی ایرانیان است و انحصارطلبی در باب آن ظلمی دوسویه است. محروم کردن انقلاب از حمایت ولی‌نعمتان خویش و آحاد ملت و ایجاد شکاف و نارضایتی از سوی هر کس که باشد، پذیرفته نیست. در این میانه میان دوستان نادان و دشمنان آگاه تفاوتی وجود ندارد.